Στα σοκάκια του Κάρμι
δεν είδαμε μόνο
την ομορφιά της εκκλησίας
αλλά και τους σταυρούς
πάνω σε κάθε σπίτι
ανάμεσα στις πέτρες
και στα πολύχρωμα λουλούδια
ενώ τα παντζούρια
ήταν πάντα γαλάζια
σαν να ήμασταν
και πάλι στις Κυκλάδες
πριν δεκαετίες
για να απολαύσουμε
πάνω στο λευκό
της ασβεστωμένης πέτρας
την αξία του απαγορευμένου
αφού για τόσα χρόνια
δεν μπορούσαμε
ούτε καν να το φανταστούμε
αφού η πραγματικότητα
ξεπερνούσε την φαντασία μας
ακόμα και την πιο ακραία
γιατί ήταν αδιανόητο
ν’ αγγίξουμε την ελευθερία
με την σκέψη μας.