Η στρατηγική σκέψη του Περικλή δεν περιορίζεται χρονικά στον λεγόμενο χρυσό αιώνα, γιατί η εμβέλειά της ξεπερνά αυτά τα στενά και τοπικά όρια. Μπορεί η περίοδος της ζωής του να βρίσκεται μεταξύ των Περσικών Πολέμων και του Πελοποννησιακού Πολέμου, αλλά αυτό δεν είναι τυχαίο μα αναγκαίο, γιατί δεν πρόκειται για ένα συνδετικό κρίκο. Στην πραγματικότητα, είναι η δράση του που κατάφερε να διαχωρίσει αυτά τα χρονικά γεγονότα με την επιβολή μιας κυριαρχίας που εντυπωσίασε ακόμα και τον Θουκυδίδη. Ο Περικλής αξιοποίησε στο έπακρον τη νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, όχι γιατί ήταν ρήτορας και βασίστηκε στη Στρατηγική, αλλά γιατί ήταν στρατηγός και στρατηγιστής που κατανόησε την επινόηση του Θεμιστοκλή όσον αφορά τη σημασία του ελληνικού ναυτικού. Διότι μετέτρεψε τη Δηλιακή Συμμαχία που είχε ως υπόβαθρο τη θάλασσα σε Αθηναϊκή Ηγεμονία που είχε ως υπόβαθρο τη Θαλασσοστρατηγική. Έτσι ο Περικλής κατάφερε να μεταμορφώσει τη θαλάσσια άμυνα σε θαλάσσια αντεπίθεση που σταθεροποίησε τη γεωστρατηγική θέση της Αθήνας μέσω μιας Τοποστρατηγικής της θάλασσας που εκμεταλλεύτηκε ανύπαρκτα στοιχεία της Χρονοστρατηγικής, ενώ οι εχθροί παρέμειναν σε μια κλασική προσέγγιση του χώρου, γιατί δεν κατάλαβαν ότι η γη των Ελλήνων είναι η θάλασσα. Ο Περικλής το απέδειξε.