Στο γειτονικό χωριό ήταν όλοι νεκροί.
Το άκουσε.
Κι αν δεν το είχε ακούσει από τον πολεμιστή
δεν θα το είχε πιστέψει.
Όπως όλοι οι άνθρωποι
όταν δεν ήταν προετοιμασμένοι.
Αυτός ήταν όμως.
Του εξήγησε για τους άπιστους.
Δεν μπόρεσαν να πιστέψουν την προειδοποίηση.
Και το κακό είχε γίνει.
Κανένας δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το χτύπημα της βαρβαρότητας.
Οι εχθροί είχαν έρθει να τους εξοντώσουν.
Και χωρίς πολεμιστές δεν είχαν καμία ελπίδα.
Ακόμα κι αυτή πέθανε στο χωριό.
Τώρα τα πράγματα ήταν αλλιώς.
Ο λυράρης ήταν γνωστός.
Κι ως Ιωάννης θα λειτουργούσε ως πρόδρομος.
Έπρεπε να τους μιλήσει.
Αλλιώς δεν θα κατανοούσαν αυτά που θα άκουγαν.
Η Χρονοστρατηγική ήθελε διδασκαλία.
Και η διδασκαλία μαθητές.
Ο μαθητής θα βοηθούσε τη βοήθεια.
Αυτό ήταν το νοητικό σχήμα.
Γι’ αυτό θα άρχιζαν στην εκκλησία.
Μόνο εκεί, τα σοβαρά θέματα γινόντουσαν κατανοητά.
Η πίστη πάντα βοηθούσε.
Ήταν το αρχικό πλαίσιο.
Γι’ αυτό το λόγο, η βαρβαρότητα είχε κάψει την εκκλησία
του άλλου χωριού.
Για να μην μπορέσει να υπάρξει συνέχεια.
Κι έτσι έγινε.
Στην εκκλησία κατάλαβαν πόσο σοβαρή ήταν η είδηση.
Πολλοί και πολλές έκλαψαν
κι έσφιξαν πιο δυνατά τα αναμμένα κεριά τους.
Ο παπάς ήξερε για τον λυράρη και τον πολεμιστή.
Είχαν καθίσει στα πλάγια.
Ακόμα και στην εκκλησία ήταν ετοιμοπόλεμοι.
Μέτρησε κάθε λέξη που είπε στο κήρυγμά του.
Κι ύστερα άφησε το λυράρη να παρουσιάσει τον πολεμιστή.
Όταν αυτός μίλησε, άλλαξαν τα βλέμματα.
Είχε ένα ύφος διαφορετικό, πιο βαρύ.
Μόνο το φως ήταν το ίδιο.
Αλλά κι αυτό ήταν παράξενο.
Τους εξήγησε τα γεγονότα.
Άκουγαν προσεχτικά.
Τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι χειρότερα.
Τους είπε ότι δεν θα μείνει τίποτα από το χωριό.
Ο στόχος της βαρβαρότητας ήταν να το αφανίσουν.
Τότε τους είπε για τη στρατηγική του.