Όταν τους μίλησε για το αόρατο ξαφνιάστηκαν όλοι.
Εκτός από τον λυράρη και τον παπά.
Κανείς δεν χτυπά το αόρατο.
Εκτός αν τον είχε τυφλώσει το μίσος.
Δεν έπρεπε μόνο να γίνουν αόρατοι.
Έπρεπε να είναι συντονισμένοι.
Αλλιώς δεν θα μπορούσαν ν’ αντισταθούν.
Κι έπρεπε για να περάσουν στην αντεπίθεση.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να υπάρξει συνέχεια.
Το χωριό θα περνούσε από τη Σταύρωση
για να ζήσει την Ανάσταση.
Όλοι θα έφευγαν για το κάστρο.
Οι περισσότεροι το ήξεραν μόνο από τα τείχη του.
Το είχαν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια οι παλαιότεροι
και οι πιο νέοι δεν το είχαν ζήσει.
Τώρα έπρεπε να το μάθουν όσο πιο αποτελεσματικά γινόταν.
Αυτό θα ήταν το πεδίο τους και κανένα άλλο.
Πήραν όλες τις εικόνες από την εκκλησία.
Και οι πιο δυνατοί με τις οδηγίες του παπά και του
λυράρη ξήλωσαν το τέμπλο.
Έφεραν τα πάντα στο κάστρο.
Εκεί θα ήταν η νέα εκκλησία.
Άλλαξαν τον χώρο για να ενσωματώσει τον Χρόνο.
Αμέσως μετά έβαλαν φωτιά στην παλιά εκκλησία.
Όταν την είδαν να φλέγεται, δεν έκλαψαν.
Ήξεραν ότι είχαν προστατέψει το ιερό.
Η βαρβαρότητα δεν θα το πλήγωνε θανάσιμα.
Στη συνέχεια πήραν τα πράγματα από τα σπίτια τους.
Έτσι άδειασαν το χωριό.
Η εκκένωση του το είχε μετατρέψει σε φάντασμα.
Όμως από το φάντασμα θα αντιστεκόταν καλύτερα.
Διότι δεν υπήρχε πια όφελος να καταστραφεί.
Όλη η δύναμη του χωριού θα βρισκόταν στο κάστρο.
Κανένας δεν θα έμενε έξω.
Και τα τείχη του κάστρου θα φαίνονταν άδεια.
Από μακριά.
Ο καθένας θα μάθαινε τη θέση του και το ρόλο του
την ώρα της μάχης.
Ο πολεμιστής είχε δημιουργήσει μια νέα σκακιέρα.
Δεν έμοιαζε με την κλασική.
Και γι’ αυτό το λόγο δεν συνειδητοποίησαν
όλα τα στοιχεία της πολιορκητικής
που είχε ενσωματώσει
για να κάνει πιο ισχυρή η άμυνα.
Διότι έπρεπε να προετοιμαστεί η αντεπίθεση
αλλά χωρίς άμυνα δεν θα άντεχαν τη βάρβαρη επίθεση.
Ήταν όλοι αποφασισμένοι.
Και τώρα που είχαν δει το κάστρο,
είχε ανέβει το ηθικό τους.
Αυτός ήταν ο πρώτος στόχος του πολεμιστή.