Κανείς άλλος δεν θα περνούσε από τα περάσματα.
Όσο ισχυρός και να ήταν έτσι έπρεπε
από μόνοι τους να σκεφτούν χρονοστρατηγικά.
Γιατί μόνο αυτή η προσέγγιση ήξερε καλά
τα νοητικά σχήματα της διαχρονικής πολιορκητικής.
Όλα βέβαια συμφωνούσαν ότι η βαρβαρότητα
δεν έπρεπε να περάσει το απέραντο γαλάζιο.
Αλλά δε μπορούσαν ν’ αντιληφθούν πώς ήταν εφικτό
γιατί το όλο εγχείρημα δεν χωρούσε στο νου τους.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή τους που άκουγαν
κάτι το τόσο ακατανόητο για τα δεδομένα τους.
Νέα μουσική από το μέλλον που κανείς δεν είχε δει
πριν αναφερθεί σαν κώδικας μέσα στο παρελθόν.
Δεν ήξεραν ότι το μέλλον θα πάλευε και αυτό
ταυτόχωρα μαζί με το παρελθόν του κόσμου.
Θα ζούσαν μέσα στη διασταύρωση και θα είχαν
την ταχύτητά της για να παραμείνουν ωραίοι.
Τους είχαν δώσει ένα από τα πιο παράξενα θέματα
και αυτό αποφάσισαν να το ονομάσουν θέμα Χρόνου.
Εκεί θα στέκονταν ανάμεσα στα δυο περάσματα
όπως οι ακρίτες στην άκρη του ποταμού.
Θα ήταν η νέα τους πατρίδα πάντα στο λευκό
ανάμεσα στο μαύρο και στο ερυθρό πέρασμα
όπου θα στεκόταν πάνω στα τόξα της γέφυρας
για να μην περάσει η βαρβαρότητα των σκιών
για να προφτάσει να μεγαλώσει το φως.