Είχαν τολμήσει να ορίσουν το Θέμα του Χρόνου
και θα έπρεπε να το κρατήσουν τουλάχιστον δύο αιώνες.
Ήπιαν μαζί ερυθρό οίνο του Αγίου Γεωργίου,
σαν να ήταν το σύμβολό τους, αφού θα έπρεπε
κατά κάποιο τρόπο να παλαιώσουν το σώμα τους
για να συνεχίσει να ζει το πνεύμα και η ψυχή τους.
Είχαν μαζί τους το αίμα του Χριστού Σωτήρα
από την αρχή και θα το υπηρετούσαν έως το τέλος.
Ο Δάσκαλος άναψε το πρώτο κερί στο ιερό
κι όλοι τους ήρθαν να πάρουν το πολύτιμο φως
για να γίνουν μαζί του φωτοφόροι που σχίζουν
και το πιο μαύρο σκοτάδι της βαρβαρότητας.
Η εκκλησία λειτουργούσε εδώ και αιώνες
και θα έπρεπε να παραμείνει στο εδώ των αιώνων.
Σε αυτόν τον κόμβο αποδέχτηκαν την αποστολή τους
κι αν δεν ήξεραν ακόμα πώς θα την εκτελούσαν.
Γι’ αυτό το λόγο τους είχε πει να φέρουν τα κεριά,
γιατί ακόμα και απαγορευμένα να ήταν έπρεπε
να τα ανάψουν για να αρχίσει ο θρύλος τους.
Έτσι θα έδιναν αναφορά μόνο σε αυτόν τον κόμβο
που θα αποτελούσε τον στυλοβάτη του τόξου τους.
Με αυτόν τον τρόπο έμαθαν πως θα ήταν μαζί
και πέρα από τα όρια τα συμβατικά λόγω ανάγκης.
Γιατί το φως έπρεπε να παλέψει με τη φωτιά
για να προσφέρει χρόνο δημιουργίας στη συμμαχία.
Δεν ήταν πια μαθήματα, αλλά Διδασκαλία,
γιατί η τάξη είχε γίνει ένας άλλος κόσμος
όπου το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας
θα πολεμούσαν με την ώχρα της ερήμου.