Έπιασε το σπαθί του και κοίταξε τη χειρολαβή.
Ήταν το ίδιο παράξενη, αλλά είχε και τον σταυρό,
γιατί μετά από τόσες μάχες που είχε κινδυνέψει
η προετοιμασία του τόπου είχε τελειώσει.
Τώρα δεν υπήρχαν πια άλλες καθυστερήσεις,
οι μαθητές ήταν πια μαχητές, αλλά δεν επαρκούσε.
Είχαν γίνει ένα με τα σπαθιά του λαού,
αλλά τώρα έπρεπε να πιάσουν τα σπαθιά του Χρόνου
και αυτά είχαν ένα άλλο βάρος, γιατί χρειαζόταν
και η αντοχή της ψυχής που δεν γονατίζει
όσο ισχυροί κι αν είναι οι αντίπαλοι του φωτός.
Ποιος θα φανταζόταν τη σημασία της Θείας Κοινωνίας
που δεν ήταν παρά η αναφορά στην Ανθρωπότητα
και ότι τα κεριά ήταν τα πρώτα σπαθιά του Χρόνου∙
κανείς πριν από αυτήν την Διδασκαλία του Θέματος.
Γιατί ποιος μπορεί εκτός από το κερί να σηκώσει
το βάρος του φωτός για να σχίσει το σκοτάδι;
Αυτό ήθελε να ξέρουν μέσα στην εκκλησία
και τώρα που ήταν έξω ήταν έτοιμοι.
Τότε στην ουσία άρχισε η αποστολή τους στα όρια
και στην άκρη του Χρόνου, αφού θα ήταν διαστολή.
Διότι μόνο αυτή θα έδινε αρκετό χρονικό διάστημα
στην οργάνωση της αντεπίθεσης του πολιτισμού,
όμως κάποιος έπρεπε να κρατήσει την άμυνα
για να υπάρξει η συνέχεια της εξέλιξης.
Και για να γίνει θα έσπρωχναν όλοι μαζί
το άνοιγμα της διαστολής για τον επόμενο κύκλο.
Έτσι άρχισε η πολυκυκλικότητα δίχως ν’ αντιληφθούν
ότι λειτουργούσαν ήδη στο πλάι της Παναγιάς.