Πόσο χάρηκαν που τον είδαν !
Ακόμα και με το σπαθί στο χέρι.
Δεν είχε πάθει κανένας τίποτα.
Όταν το κατάλαβε, μεταχάρηκε.
Είχαν χρόνια να βρεθούν.
Αλλά όλοι οι πατέρες ήταν στο μυαλό του.
Και ειδικά ο γέροντας.
Του εξήγησαν τι είχε γίνει.
Ο σεισμός τον είχε σώσει.
Ήταν πριν μερικές μέρες.
Και από τότε δεν είχαν βγει.
Η βιβλιοθήκη τους προστάτευε.
Ήταν κι αυτή ιερή, αφού ήταν της εκκλησίας.
Μίλησαν για αρκετή ώρα μαζί.
Και μετά τον ακολούθησαν.
Κατέβηκε πρώτος με το σπαθί στη θήκη.
Εξέτασαν την εκκλησία.
Ήταν άθικτη.
Έκαναν όλοι την προσευχή τους.
Κι άρχισε αμέσως η λειτουργία
για να ευχαριστήσουν το Θεό
γι’αυτό το θαύμα.
Δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό
να έχουν το χαμόγελο στα χείλη.
Κι εκείνος σκέφτηκε
όλους αυτούς που δεν ήξεραν
κι έμπαιναν στην εκκλησία
δίχως να βλέπουν
τι θα τους έλειπε
αν η βαρβαρότητα
την είχε λεηλατήσει.
Κοίταξε και πάλι τους Άγιους.
Αυτοί δεν ήταν τυφλοί.
Ήταν σαν να είχαν βουρκωμένα τα μάτια
και συγκινήθηκε.
Βγήκαν και πήγαν να θάψουν
όλους τους βάρβαρους.