Ήταν έτοιμος.
Προετοιμασμένος για όλα.
Κι εκείνοι δεν υποψιάζονταν τίποτα.
Τους άκουγε να χτυπούν την εκκλησία.
Αναγνώρισε τα τσεκούρια της σελήνης.
Ήταν όλοι μέσα.
Έτσι ανέβηκε απ’ έξω.
Από το πέρασμα των μαστόρων.
Το ήξερε από τους πατέρες.
Τους φαντάστηκε όλους νεκρούς.
Γιατί κανείς τους δεν θα άφηνε μόνη
την εκκλησία τους.
Έπιανε τις πέτρες και την ένιωθε.
Όταν έφτασε στην οροφή
πήρε μαζί του τις πέτρες
που κρατούσαν την σκεπή
με το βάρος τους.
Αυτό θα ήταν κρίσιμο.
Τώρα έφτασε στον ουρανό της εκκλησίας.
Κάτω από τον τρούλο.
Κι άρχισε την αποστολή.
Κάθε πέτρα κι ένα κεφάλι.
Κανείς δεν το πρόσεξε,
τόσο ήταν απασχολημένοι
με τις αγιογραφίες
και την καταστροφή τους.
Μόνο όταν αντιλήφθηκαν τα θύματα
πέταξε πάνω τους με το σπαθί.
Ήταν πιο γρήγορα και αποτελεσματικό.
Τα γιαταγάνια έσχιζαν τον αέρα,
αλλά αυτός χτυπούσε ήδη σαν την λαιμητόμο.
Ακόμα και οι λαβωμένες αγιογραφίες
τον έβλεπαν σαν κεραυνό.
Τους σπαθοκοπούσε χωρίς τέλος.
Οι πληγές του δεν πονούσαν
έως το τέλος της αποστολής.