Κοντά σε μια λίμνη. Κάτω από τον ουρανό. Μια εκκλησία σ’ ένα νησί.

Άννα: Εδώ ήταν, λοιπόν.
Χρήστος: Εδώ και αιώνες.
Άννα: Μα πώς είναι δυνατόν να θυμάσαι όλα όσα έγιναν τότε, αφού δεν είχες γεννηθεί ακόμα.
Χρήστος: Είχα όμως ήδη πεθάνει τότε και αυτό μπορεί να είναι ακόμα πιο απίστευτο.
Άννα: Έχεις δίκιο, ποιος μπορεί να το πιστέψει;
Χρήστος: Όσοι βλέπουν την πραγματικότητα. Αφού έτσι γεννήθηκε κι αυτή.
Άννα: Λες και είχε πεθάνει προηγουμένως.
Χρήστος: Αυτό έγινε πολλές φορές.
Άννα: Μα πόσες;
Χρήστος: Όσες χρειαζόταν και όσες επαρκούσαν.
Άννα: Και η εκκλησία;
Χρήστος: Μάρτυρας της εξέλιξης.
Άννα: Βυζαντινός.
Χρήστος: Μόνο αυτός θα άντεχε τόσους αιώνες.
Άννα: Άρα η εκκλησία ξέρει για σένα…
Χρήστος: Η εκκλησία είναι ένα σώμα που δέχεται πολλές ψυχές.
Άννα: Ένας δεσμός διασταύρωσης κι εσύ ένας δεσμός διακλάδωσης.
Χρήστος: Παρέμεινε ακίνητη τόσους αιώνες.
Άννα: Ενώ μαρτύρησε όλα τα δεινά των κατοχών.
Χρήστος: Δεν γονάτισε, ενώ οι εχθροί μας έφυγαν.
Άννα: Εγκατέλειψαν τον αγώνα του Χρόνου.
Χρήστος: Δεν άντεξαν τη μάχη του φωτός.
Άννα: Κι εσύ πώς πέθανες;
Χρήστος: Από θυσία.
Άννα: Μα γιατί;
Χρήστος: Έπρεπε να ζήσει η ανάσταση.
Άννα: Δεν σε καταλαβαίνω.
Χρήστος: Δεν είναι όλα κατανοητά.
Άννα: Αλλά σε βλέπω.
Χρήστος: Προς το παρόν με κοιτάζεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Άννα: Μα προσπαθώ συνεχώς κι ας είναι δύσκολο.
Χρήστος: Κοίτα μπροστά σου, τι βλέπεις;
Άννα: Μια λίμνη…
Χρήστος: Τώρα θα μάθεις πως είναι λίμνη ουρανού.