Ένας άνθρωπος πέταξε μια πέτρα μέσα στη λίμνη για να ζωγραφίσει ένα κύκλο.

Σωτήρης: Εδώ ήμασταν.
Θεανώ: Πότε;
Σωτήρης: Πριν πεθάνει.
Θεανώ: Την πρώτη φορά;
Σωτήρης: Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι. Ή μάλλον δεν έμαθα ποτέ.
Θεανώ: Και τώρα γιατί μας έφερες εδώ;
Σωτήρης: Για να μάθω. Για να θυμάμαι. Για να ξέρω.
Θεανώ: Το παρελθόν;
Σωτήρης: Όχι, το μέλλον προς το παρόν τουλάχιστον… Για να ζήσω…
Θεανώ: Πώς;
Σωτήρης: Ελεύθερος για πρώτη φορά.
Θεανώ: Ενώ πριν πώς ζούσες;
Σωτήρης: Πέθαινα συνεχώς.
Θεανώ: Χωρίς να ζήσεις;
Σωτήρης: Δεν ήξερα πριν τον γνωρίσω τι σημαίνει ζωή.
Θεανώ: Και τώρα πια ξέρεις;
Σωτήρης: Έμαθα για τον θάνατο. Είναι μια αρχή…
Θεανώ: Για τη συνέχεια;
Σωτήρης: Για τον επόμενο κύκλο.
Θεανώ: Και τι περιμένεις;
Σωτήρης: Την επιστροφή του Χρήστου.
Θεανώ: Μα είπες ότι πέθανε!
Σωτήρης: Αν δεν είχε πεθάνει θα περίμενα τον ερχομό του… όχι την επιστροφή του.
Θεανώ: Δεν το είχα σκεφτεί κυριολεκτικά.
Σωτήρης: Ακόμα και συμβολικά δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα για μένα.
Θεανώ: Και πώς ξέρεις ότι θα επιστρέψει εδώ;
Σωτήρης: Εδώ είναι η εκκλησία. Εδώ είναι κι η λίμνη.
Θεανώ: Και τι σημαίνει αυτό; Μιλάς σαν να πρόκειται για προφητεία.
Σωτήρης: Αυτό είπε. Αυτό θα κάνει.
Θεανώ: Γι’ αυτό το λόγο είμαστε εδώ λοιπόν.
Σωτήρης: Για κανέναν άλλο.
Θεανώ: Και γιατί σε αυτή τη συγκεκριμένη λίμνη; Έχει κάτι το ιδιαίτερο;
Σωτήρης: Είναι η μόνη λίμνη ουρανού που γνωρίζω.
Θεανώ: Υπάρχουν κι άλλες;
Σωτήρης: Δεν γνωρίζω… Αλλά σ’ αυτή θα εμφανιστεί.
Θεανώ: Υπάρχει λόγος;
Σωτήρης: Λόγω ανάγκης.