Άννα : Εδώ αρχίζουμε;
Χρήστος: Εδώ συνεχίζουμε…
Άννα : Χωρίς παύση…
Χρήστος: Ακάθεκτα…
Άννα : Με τη λίμνη ουρανού;
Χρήστος: Με την εκκλησία του έξω.
Άννα : Για τους άλλους…
Χρήστος: Για τους επόμενους. Και αυτοί χρειάζονται την αλήθεια.
Άννα : Με την ψυχοδοσία;
Χρήστος: Τη νέα. Την καινή…
Άννα : Είναι απαραίτητη;
Χρήστος: Για να συνεχίσει η παράδοση του φωτός.
Άννα : Θα περιμένουμε τη νύχτα;
Χρήστος: Τους ήλιους της νύχτας.
Άννα : Για την προετοιμασία…
Χρήστος: Για να προφτάσει ο Σωτήρης… Και να μην αργήσουμε πολύ για τον Ιωάννη.
Άννα : Για να φτάσουμε σαν άνθρωποι…
Χρήστος: Δεν γίνεται αλλιώς.
Άννα : Και πάντα με το γαλάζιο…
Χρήστος: Για να χωρέσει το απέραντο…
Άννα : Και τα σύννεφα δεν σ’ ενοχλούν; Δεν κόβουν το φως;
Χρήστος: Έως τη νύχτα θα έχουν φύγει.
Άννα : Πόσες ψυχές σ’ ένα σώμα;
Χρήστος: Γιατί δεν ρωτάς για τα κομμάτια;
Άννα : Τα κομμάτια;
Χρήστος: Πάνω στη σκακιέρα, δεν ρωτάς πόσα κομμάτια αντέχει.
Άννα : Δεν τα έβλεπα ξεχωριστά ανά μονάδα.
Χρήστος: Ούτε ρωτάς πόσες ψηφίδες αντέχει ένα ψηφιδωτό.
Άννα : Για τον ίδιο λόγο μάλλον.
Χρήστος: Κι αντέχουν αιώνες.
Άννα : Απλώς δεν τα είχα σκεφτεί καν με τον τρόπο αυτό. Ούτε φανταστεί…
Χρήστος: Κι η πίστη είναι ακόμα πιο ισχυρή…
Άννα : Μας ανοίγει νέους κόσμους, Χρήστο.
Χρήστος: Είναι ο ίδιος με άλλο βλέμμα.
Άννα : Μα γιατί υπάρχει αυτό το βλέμμα του αετού.
Χρήστος: Για να πετάει ο κόσμος πάνω στην πολυκυκλικότητα.
Άννα : Λόγω ψυχοδοσίας.