Σ’ ένα πέτρινο κάστρο με θέα τη λίμνη και την εκκλησία.
Άννα : Θα μείνουμε εδώ.
Χρήστος: Τους βλέπεις;
Άννα : Τους τέσσερις;
Χρήστος: Έρχονται ήδη. Μας είδαν την ώρα που πετούσαμε.
Άννα : Περίμεναν την ανάληψη καθηκόντων…
Χρήστος: Άρχισαν τις πράξεις.
Άννα : Και την αποστολή.
Χρήστος: Μόλις φτάσουν.
Άννα : Ξέρω…
Χρήστος: Βλέπω ότι σου έλειψαν…
Άννα : Κάθε φορά είναι όλο και πιο δύσκολο. Χαίρομαι που αντέχουν…
Χρήστος: Έμαθαν να μαθαίνουν.
Άννα : Κανείς δεν μπορεί να τους κλέψει αυτήν την ικανότητα.
Χρήστος: Ακόμα και οι μικροί προχωρούν…
Άννα : Το αντιλαμβάνομαι τώρα.
Χρήστος: Κι ότι η μάχη θα είναι πιο σκληρή ακόμα.
Άννα : Δεν φοβάμαι τους άπιστους. Κοιτάζω μόνο τους αθώους.
Χρήστος: Για αυτούς είμαστε εδώ.
Άννα : Θα μας πολιορκήσει η βαρβαρότητα.
Χρήστος: Είναι αναπόφευκτο…
Άννα : Θα το αντέξουν αυτό;
Χρήστος: Θα το μάθουν και αυτό αφού είναι Δίκαιοι.
Άννα : Και το κάστρο;
Χρήστος: Είναι σαν την εκκλησία. Έχει δει πολλές ζωές.
Άννα : Και θανάτους.
Χρήστος: Παρέμεινε όμως ελεύθερο.
Άννα : Λόγω ψυχοδοσίας…
Χρήστος: Μ’ αυτή λειτουργεί η πολυκυκλικότητα.
Άννα : Σε λίγο φτάνουν…
Χρήστος: Είναι στην ώρα τους.
Άννα : Έμαθαν να είναι ωραίοι μέσω της αλήθειας.
Χρήστος: Είναι η μόνη που υποστηρίζει την ομορφιά.
Άννα : Γι’ αυτό την μισεί τόσο πολύ η βαρβαρότητα.
Χρήστος: Δεν θα χαθεί ο πολιτισμός.
Άννα : Για την Ανθρωπότητα.
Χρήστος: Με τον Χρόνο.