Αν οι διακρατικές σχέσεις βασίζονται πάνω στη στρατηγική και στην ενέργεια έχουν την τάση να γίνονται διαχρονικές, ειδικά στις περιπτώσεις όπου έχουμε πηγές κι όχι μόνο περάσματα. Ο λόγος είναι απλός. Το πρώτο στοιχείο προέρχεται από τον διαγωνισμό και την άδεια έρευνας που μπορούν συνολικά να αντιπροσωπεύουν μια δεκαετία. Στη συνέχεια με την άδεια εξόρυξης και την ίδια την εξόρυξη, περνάμε κλασικά σε μια εικοσαπενταετία ή ακόμα και τριακονταετία. Μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ότι οι δεκαετίες λειτουργούν καταλυτικά και αν υπολογίσουμε ότι αυτό αφορά ένα μόνο κοίτασμα, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τι γίνεται όταν τα κοιτάσματα είναι περισσότερα και δημιουργούν μία σκακιέρα πάνω στην ΑΟΖ του κράτους όταν πρόκειται για θαλάσσια οικόπεδα, όπως είναι στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου. Με άλλα λόγια, επί του πρακτέου λόγω του βάθους χρόνου των διαδικασιών, οι σχέσεις που αφορούν στρατηγική ενέργεια τείνουν προς μια σχέση διάρκειας και αυτό είναι ένα σχετικά πρόσφατο δεδομένο στην ιστορία μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν υπολογίσουμε, λοιπόν, την έμφαση που δίνει το ψήφισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρωτοβουλία της Ελλάδας και αφορά και την ΑΟΖ και τις θαλάσσιες περιοχές της Μαύρης θάλασσας και της Ανατολικής Μεσόγειου, καταλαβαίνουμε άμεσα ότι δημιουργούνται στην περιοχή των κοιτασμάτων διακλαδώσεις χρονικές που λειτουργούν ως πλεξούδα χορδών, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για έναν ανθεκτικό κόμβο πάνω στον οποίο θα βασιστούμε για ανάπτυξη ενεργειακών στρατηγικών σχέσεων.