Σε φάση κρίσης όταν εξετάζουμε τα προβλήματα αποκλειστικά με το βλέμμα της οικονομίας, ποντάρουμε βέβαια στο Υπουργείο Οικονομίας και στο Υπουργείο Εργασίας, επειδή είναι φυσιολογικό, γιατί θέλουμε μια άμεση λύση. Όμως, αυτό είναι μια τακτική που δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς προετοιμασία και το κλασικό σενάριο ακολουθεί αυτή τη δομική δυσκολία και δεν επιτρέπει την επίτευξη σοβαρών στόχων, γιατί διαχειρίζεται το υπαρκτό και αυτό είναι το πρόβλημα. Αν όμως εξετάσουμε το πρόβλημα σε βάθος χρόνου, τότε θα αντιληφθούμε ότι πρέπει να θεμελιώσουμε την προσπάθεια μας ή ακόμα και την υπέρβασή μας πάνω στη στρατηγική και στην ενέργεια, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε με το Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Διότι πρέπει να γίνουν συμφωνίες, όπως είναι οι οριοθετήσεις της ΑΟΖ, πρέπει να πετύχουμε διαχρονικές συμμαχίες, πρέπει να υπάρχει ακόμα και πλαίσιο συνεκμετάλλευσης για κοιτάσματα που βρίσκονται στην μέση γραμμή, πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση, διαπραγμάτευση και συμφωνία με κοινοπραξίες, πρέπει ν’ αποφασιστεί η κατασκευή αγωγών και σταθμών υγροποίησης, έτσι θα αλλάξουμε καινοτόμα τα δεδομένα τα οικονομικά και στον χώρο εργασίας.