Όταν προτείνεις μια λύση και μόλις σου κάνουν ερωτήσεις συγκεκριμένες για τεχνικά σημεία, αρχίζεις μια γενικόλογη ρητορική, όλοι καταλαβαίνουν ακόμα κι αν δεν είναι ειδικοί. Όταν εξηγείς ότι πρέπει να γίνει μια λεπτομερής ανάλυση για τις αλλαγές, την ισοτιμία, τη φορολογία γίνεται κατανοητό ότι δεν έχει γίνει. Το πρόβλημα το γενικό είναι ότι οι οικονομολόγοι που θέλουν μαζί μια λύση θα τη βρουν θεωρητικά, μόνο που δεν θα μπορούν ν’ αποδείξουν μαθηματικά ότι στέκει κι ότι είναι ανθεκτική στις αλλαγές και στις πιέσεις. Αυτό δεν λέγεται κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά επιστημονική ανεπάρκεια στα σκληρά μοντέλα που δυσκολεύουν και τους πιο ειδικούς. Δεν αρκεί να λες ότι μετά από μια βραχυπρόθεσμη καταστροφή μπορεί να έχουμε μεσομακροπρόθεσμα οφέλη. Διότι το ίδιο νοητικό σχήμα λειτουργεί και για τον πόλεμο. Αυτά τα επιχειρήματα δεν μπορούν να πείσουν τον ελληνικό λαό, γιατί έχει ζήσει πολύ χειρότερα και δεν είδε ποτέ καμιά εφαρμογή που να τον βοηθούσε. Ακούμε την έκφραση ριζική αλλαγή, αλλά δεν εξηγείται ότι ισχύει και για την καταστροφή. Όταν ισοπεδώνεις τα πάντα για να βρεις μια λύση, δεν είναι καινοτομία, απλώς επανεκκίνηση που σβήνει τα πάντα.