Όσο δεν έχεις ευθύνες πουθενά, μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερα με τη γλώσσα της αντιδραστικότητας, αφού είσαι σαν αυτούς που φωνάζουν στο καφενείο το πρωί και που λένε πως θ’ αλλάξουν τον κόσμο, αλλά την επομένη, αφού δεν άλλαξαν τίποτα, συνεχίζουν να λένε τα ίδια. Το πρόβλημα δεν είναι ότι τα λένε, αλλά ποιος τους ακούει. Αν το έχεις ζήσει χρόνια από μικρός, ξέρεις ότι δεν είναι ανάγκη να τους δώσεις σημασία. Αν όμως είναι η πρώτη φορά που μπαίνεις στο καφενείο, σ’ εντυπωσιάζει η επαναστατικότητα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι νομίζεις ότι είναι ταυτόσημες έννοιες η αντίδραση με την αντίσταση. Ενώ στην πραγματικότητα δεν σχετίζονται. Όλα αλλάζουν λοιπόν όταν υπάρχουν ευθύνες, γιατί τελειώνει το δυνητικό πλαίσιο και περνάμε στο πραγματικό πεδίο. Αυτό βλέπουμε σε όλα τα σώματα, σε όλες τις τάξεις, διότι εμφανίζεται η ευθυνοφοβία αφού θα υποστείς τις επιπτώσεις των επιλογών σου. Δεν είναι πια ένα ανώδυνο παιχνίδι, αλλά μια μάχη με πράξεις. Αυτό πρέπει να έχουν στο νου τους όλοι όσοι μιλούν για την οικονομία του λαού, αλλά βγάζουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες για να μιλούν ελεύθερα για τους άλλους.