Ενώ η ίδια η Ρωσία έχει ξεπεράσει μετά από ριζικές αλλαγές που είναι στην ουσία η επαναφορά μιας προηγούμενης προσέγγισης του κόσμου, σε σχέση με την σοβιετική περίοδο, θεωρώντας ότι ήταν μια παρένθεση της ιστορίας της που έκλεισε δίχως να καταφέρει να την σκοτώσει, υπάρχουν ακόμα άτομα που έχουν ξεκάθαρα μια σοβιετική ερμηνεία της πραγματικότητας. Αυτό οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι δεν έζησαν ποτέ επί του πρακτέου την πραγματικότητα του υπαρκτού σοσιαλισμού και αυτό ως ανύπαρκτος παρέμεινε εγκλωβισμένος σ’ ένα ιδανικό πλαίσιο που δεν έχει βέβαια καμιά ορθολογική εφαρμογή. Το να πιστεύεις σ’ ένα ιδανικό έχει ένα νόημα, όποιο και να είναι αυτό, διότι έτσι λειτουργεί η νοόσφαιρά μας. Αλλά το να πιστεύεις σε μια πραγματικότητα που έχει καταρρεύσει στην ίδια την χώρα όπου γεννήθηκε και μετά από τόσα χρόνια να το παρουσιάζεις ως ιδανικό, δεν είναι μια ένδειξη προόδου. Αφού δεν ξέρεις για την πραγματικότητα του υλισμού, γιατί δεν ρωτάς άμεσα τη Ρωσία και τους πρώην δορυφόρους της για την δομή αυτού του ιδανικού; Γιατί συνεχίζεις να ερμηνεύεις τα πράγματα μ’ έναν σοβιετικό τρόπο, αφού αυτός δεν υπάρχει πια; Διότι αυτό είναι μάθημα ιστορίας.