Πολλοί μιλούν για έργο, αλλά λίγοι παράγουν έργο, το οποίο να είναι αξιόλογο και να έχει κάποια σημασία για την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Βέβαια ο πήχης φαίνεται πολύ ψηλός, αλλά ακόμα και να βάζαμε μόνο τον Ελληνισμό αντί της Ανθρωπότητας, επί της ουσίας πάλι το ίδιο θα έλεγαν. Το καλό είναι ότι με αυτό το κριτήριο, βλέπουμε πιο ξεκάθαρα τα πράγματα κι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει η ουσία. Τότε νιώθουμε την ανάγκη ως μονάδα να ανήκουμε σε μια ομάδα, σ’ ένα θίασο όπου το θέμα της συλλογικότητας είναι απαραίτητο. Τότε νιώθουμε καλύτερα την έννοια της κενότητας και πόσο διαφορετικά είναι με το κενό. Έτσι αποκτούμε και νέες δυνάμεις, γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες αντοχές για να περάσουμε στα επόμενα στάδια. Έτσι κατανοούμε ότι δεν είναι ανάγκη να λέμε πολλά, αφού είναι το έργο που παράγει το ον και αυτό δικαιολογεί την ύπαρξή μας. Πολλές κινήσεις αλλά άσκοπες, σπάνιες πράξεις αλλά καθοριστικές, αυτά πρέπει να έχεις στο μυαλό για να βοηθήσεις τη βοήθεια αφού πονάς και βρεις αυτόν που αγαπά την Ανθρωπότητα.