Σε φάση κρίσης, γίνεται κατανοητό από όλους ότι κάτι πρέπει να γίνει, αλλά συνήθως προτιμούμε να γίνει από μόνο του. Θεωρούμε ότι είμαστε σημαντικοί κι ότι είναι οι άλλοι που πρέπει ν’ ασχοληθούν με τα προβλήματά μας. Όταν όμως αυτά τα προβλήματα αγγίζουν την πατρίδα μας κατανοούμε ότι θα είναι δύσκολο. Τότε αναρωτιόμαστε πώς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε συλλογικά. Από εκείνη τη στιγμή, έρχεται στη συνείδησή μας και το ατομικό επίπεδο. Διότι σε αυτό το πλαίσιο γίνεται άμεσα αντιληπτό το θέμα των ικανοτήτων μας. Όταν κάνουμε λοιπόν μια προσωπική ανάλυση, βλέπουμε τι μπορούμε να κάνουμε και τι δεν μπορούμε. Τότε αρχίζει μια νοητική ανάδραση, αφού συνειδητοποιούμε ότι συλλογικά γίνεται να κάνουμε πράγματα που δεν γίνονται. Μ’ αυτόν τον τρόπο, επινοούμε την έννοια της υπέρβασης. Η συνέχεια έρχεται με τη καθοδήγηση που λειτουργεί καταλυτικά. Με άλλα λόγια η κρίση ως ευκαιρία αφού είναι το ίδιο ιδεόγραμμα στα κινέζικα, μπορεί να μετατραπεί και σε πεδίο δράσης αν ενεργήσουμε ομαδικά, συλλογικά, εθνικά.