Όταν μαθαίνουμε περισσότερα στοιχεία, τόσο πιο πολύ χαιρόμαστε και χαμογελάμε. Βέβαια υπάρχει και συγκράτηση, αλλά αφού ξεπεράσουμε το ξάφνιασμα και τον εκνευρισμό, αντιλαμβανόμαστε ότι η ανικανότητα είναι μέτρο προστασίας. Όταν βλέπουμε με τι πάθος έγινε η προσπάθεια να προσπεράσει τη θέση του Α, το Β, αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντική είναι η έλλειψη οργάνωσης αλλά και αυτοπεποίθησης. Όταν ακούμε τελικά τους φανατικούς να λένε ότι αν είχε επιλεχτεί η πρότασή τους μπορεί να είχε θετικά αποτελέσματα μακροπρόθεσμα, αλλά βραχυπρόθεσμα τα προβλήματα θα ήταν μεγάλα κι ότι δεν εκπλήσσονται ότι τελικά την απέφυγαν, τι άλλο να προσθέσουμε; Όταν στη συνέχεια ο καθένας διαψεύδει τον άλλον γι’ αυτά που έκανε ή μάλλον γι’ αυτά που δεν έκανε, μας έρχεται στο μυαλό το θέμα μιας φάρσας. Και σιγά σιγά καταλαβαίνουμε ότι η ανικανότητα της κατάληξης είναι αυτό που έσωσε την Ελλάδα. Γιατί βέβαια ακόμα κι αν φαίνεται παράδοξο, ένας ανίκανος μπορεί να σε γκαστρώσει. Σημασία έχει όμως ότι δεν μπορεί να ολοκληρώσει, για τη γριά χοντρομπαλού κι αυτό μάλλον είναι το Α και το Ω της υπόθεσης.