Όταν δεν είσαι ικανός να δώσεις προτεραιότητα στην πατρίδα και προτιμάς το κόμμα σου, γιατί μια ζωή δεν μπόρεσες να σκεφτείς αλλιώς, αρχίζεις τον σοβιετικό λαϊκισμό που απέρριψαν ακόμα και οι Ρώσοι. Όταν ξέρεις ότι ακόμα και ο Λένιν αναγκάστηκε ν’ αλλάξει πολιτική περί οικονομίας, γιατί δεν γινόταν αλλιώς, πώς μπορείς να επιμένεις ενάντια στην ιστορία. Αλλά βέβαια, όταν στο ιστορικό σου έχεις αποκλείσει τον Μπακούνιν, όταν έχεις στη συνείδησή σου τον θάνατο του Τρότσκι, κανένα ορθολογικό εμπόδιο δεν σου αντιστέκεται. Επίσης όταν φτάνεις στο επίπεδο να βρίζεις αυτούς που έφτυνες τόσα χρόνια για να τους πείσεις να πάνε μαζί σου, αποδεικνύεις ότι το γελοίο δεν σκοτώνει. Έχεις κάνει τα πάντα για την εξουσία, αλλά δεν υπάρχει ουσία για να την υποστηρίξεις σε στρατηγικό επίπεδο. Τότε ακόμα και ο σοβιετικός λαϊκισμός φτάνει στα όριά του κι αρχίζεις να παίρνεις σταλινικές αποφάσεις, λες και ξέχασες ακόμα και τη Γιάλτα. Αυτό το φαινόμενο δηλώνει μια πάθηση, αφού είναι εκτός ιστορίας. Βέβαια πίστευες τόσα χρόνια ότι έχει πεθάνει και τώρα, πρέπει να την αντιμετωπίσεις επί του πρακτέου, αλλά η αλήθεια για σένα δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομματικό έγγραφο, γι’ αυτό και τώρα δυσκολεύεσαι να κρατηθείς μέσα στο θέατρο του παραλόγου. Εμείς όμως ως Έλληνες δεν περάσαμε ποτέ από αυτά τα προβλήματα, γιατί ποτέ μας δεν πιστέψαμε στις αρχές αλλά μόνο και μόνο στις αξίες. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρόκειται ν’ ακούσουμε την ξύλινη γλώσσα σου, γιατί το πρόσωπό μας είναι σπαθί.