Όταν ακούμε ότι η εκ περιτροπής προεδρία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αρχής της ισότητας, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει έρθει η ώρα της επίλυσης κι απλώς σιγά σιγά μαθαίνουμε τα σοβαρά προβλήματα που δεν αντιμετωπίστηκαν και μάλλον δεν αντιμετωπίζονται μ’ αυτές τις συνθήκες. Επιπλέον για να μιλήσουμε σοβαρά κι όχι για δήθεν διαπραγματεύσεις που έχουν περισσότερο σχέση με συζήτηση καφενείου ή ακόμα και θεάτρου, το θέμα της εκ περιτροπής προεδρίας βασίζεται σε μια λανθασμένη προϋπόθεση που δεν έχει πραγματικά υπόσταση. Όλοι κάνουν σαν να υπάρχουν μόνο δύο κοινότητες στην Κύπρο: η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή, λες και δεν υπάρχουν οι Αρμένιοι, οι Λατίνοι και οι Μαρωνίτες. Το πρόβλημα είναι για ποιο λόγο; Μήπως είναι ακριβώς λόγω της εκ περιτροπής προεδρίας; Γιατί αν όλοι πιστεύουν ότι αυτό το σύστημα είναι ορθολογικό, θα έπρεπε να εφαρμοστεί στο σύνολο των πέντε κοινοτήτων. Όμως η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα ήθελε να έχει έναν πρόεδρο Αρμένιο, ο οποίος παραδείγματος χάρη θα μιλούσε φέτος για την γενοκτονία των Αρμενίων και τα 100 χρόνια και για τους γενοκτόνους, δηλαδή τον Κόκκινο Σουλτάνο, τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά και μάλιστα με το δίκιο του, αφού η Κύπρος έχει αναγνωρίσει αυτήν την γενοκτονία; Γιατί όσες ομοσπονδίες, ζώνες και κοινότητες να βάλουμε, θα πρέπει να την αναγνωρίζουν. Έτσι δεν είναι; Αφού το προβλέπει η διαδοχή των συστημάτων. Εκτός αν διαπραγματεύονται κι αυτό μεταξύ γλυκού και πικρού.