Το ξύλινο τραπέζι ήταν ψηλό…
Και δεν πίστευες τον γιο σου.
Έτσι κάθισα χωρίς καρέκλα για να σου δείξω την αλήθεια…
Τότε έκανες σαν το Θωμά και προσπάθησες να δεις την αόρατη καρέκλα.
Αλλά συνέχισες και με ακολούθησες αφού κάθισες κι εσύ
χωρίς καρέκλα, δίπλα μου.
Όσο μπόρεσες… Μα αν έπεφτες θα σε κρατούσα…
Ήθελες να μου δώσεις να φάω μετά το έργο
δίχως ποδιά
με τα χέρια καθαρά…
Έτσι σε βάπτισα δίχως να το αντιληφθείς
και συνεχίσαμε την πορεία μας
μέχρι να με κατεβάσεις και πάλι από το ξύλο της μνήμης
που είχε γίνει σταυρός.
Δεν είχες πια το χαμόγελό σου γιατί έκλαιγες.
Όμως τώρα ξέρεις για τη συνέχεια
και τον επόμενο κύκλο
και στο τραπέζι βάζεις και την εικόνα μας.