Ακόμα κι όταν έπεσα στο μονοπάτι ήσουν εδώ και με σήκωσες.
Πετούσα στην αγκαλιά σου που έγινε φιλί και χαρά
έτσι γεννήθηκε κι η μεταχαρά.
Κι έλεγες ήδη τα λόγια που θα έλεγα στα πληγωμένα παιδιά
και στους ανθρώπους στο λόφο
αλλά και στον ελαιώνα.
Ποιος όμως το πρόσεξε; Εκτός από σένα… μόνο η Μαγδαληνή…
Και τα δάκρυα έγιναν φιλιά στα πόδια
που αγκάλιασε για πρώτη φορά…
Γιατί το χέρι δεν άγγιζε μόνο, άφηνε και το άρωμα…
Δίχως μιζέρια.
Απόλυτα.
Γιατί δεν υπήρχε τίποτε άλλο πάνω στο μονοπάτι.
Έτσι και με τον σταυρό
ήσασταν πάλι μαζί μου
ακόμα και μετά
όταν ο Λόγος αποκαθηλώνεται ενώ φωτίζει ήδη το Έργο
στους αιώνες των αιώνων.