Τον γνωρίσαμε το 2004 χάρη στην πρωτοβουλία της Μελαχροινή Μαρτίδου κι από την αρχή αυτό που μας άγγιξε είναι το αθώο και γενναιόδωρό του βλέμμα πάνω στο οποίο πολύ συχνά ζωγραφιζόταν το γέλιο ενός μικρού πρίγκιπα που ανακαλύπτει τον κόσμο. Κι ενώ είχε τόσο μεγάλη εμπειρία στα Μαθηματικά, μιλούσε για τον εαυτό του με τα λόγια του τεχνίτη. Κι όμως ήταν μία παπαρούνα μέσα σε ένα απέραντο κάμπο με μαργαρίτες. Έτσι όποιος τον πλησίαζε έβλεπε αμέσως ότι είχε μέσα του κάτι το διαφορετικό μόνο που αυτό ήθελε μελέτη. Κι όταν μας ομολόγησε ότι έχει αφιερώσει πολλά από τα χρόνια για να μελετήσει και να αναδείξει το έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, κατανοήσαμε το βάθος της ψυχής του, αφού ήθελε να βοηθήσει την πατρίδα του, τη Θράκη και ταυτόχρονα να αποδείξει σε όλους όσους είχαν ξεχάσει τον μεγάλο μαθηματικό ότι έχουν διαπράξει ένα έγκλημα μνήμης ενάντια στην τιμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν προσπαθούσε να φανεί, ήταν αυτός που ήταν και μόνο: ένας άνθρωπος γνήσιος χωρίς συμπλέγματα που είναι τόσο άξιος που επέλεξε να δείξει σε όλους τη μεγαλοσύνη του Καραθεοδωρή. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή μιας περιπέτειας στον άγνωστο κόσμο κι ανύπαρκτο. Όλα αυτά έγιναν χάρη στην καρδιά του Αθανάσιου Λιπορδέζη, του Σάκη μας.