Η γέφυρα της εισόδου της καστρικής Πόλης
ήταν πέτρινα χέρια που είχαν ενωθεί
για να δημιουργήσουν το αιώνιο με το εφήμερο
κρατώντας όμως τη δυναμική τους
κι ήταν πάντα σε ετοιμότητα
γιατί ήξεραν ότι θα έπρεπε να μετακινηθούν
μόλις θα έβλεπαν τα πανιά τα κόκκινα
πάνω στο γαλάζιο της θάλασσας
έτσι και τώρα μετά από αιώνες
ένιωθες μέσα σου τη δυναμική του δομή
που επινόησαν οι μηχανικοί της δομής
γιατί κάθε πέτρινο χέρι είχε τη θέση του
και πρόσεχε τα άλλα
σαν μία φάλαγγα της Αρχαιότητας
όπου δεν επιτρεπόταν κανένα άνοιγμα
την ώρα της επίθεσης, της άμυνας
και της αντεπίθεσης
έτσι περπατήσαμε πάνω στη γέφυρα
σαν να μην σήκωναν αυτά τα χέρια
και με την πέτρα
συνειδητοποιήσαμε την αξία του έργου
που είχε αντέξει τέτοια πολιορκία
για να ζήσει και τους επόμενους αιώνες
για την ελευθερία της Ανθρωπότητας.