Πάνω από το τζάκι, κάτω από τα γράμματα, ένα οικόσημο.
Δίπλα στο τζάκι μαθαίνει γράμματα μια μικρή.
Έχει ανοίξει ένα μεγάλο βιβλίο.
Λόγω βάρους είναι κάτω στο πάτωμα κι αυτή από πάνω.
Τα φύλλα του σηκώνουν τις παλάμες της.
Σηκωμένη όπως είναι, είναι μπροστά στο τζάκι για να βλέπει
φαίνεται να προσεύχεται.
Δεν έχει ανάγκη όμως γιατί διαβάζει ήδη.
Είναι ήρεμη και νιώθει τη γαλήνη του χώρου που είναι μόνο
και μόνο Χρόνος.
Ο σελιδοδείκτης μοιάζει με σπαθί.
Ήταν σαν το δικό του.
Ήθελε το ίδιο και της το είχε ζωγραφίσει.
Ήταν ο σπαθοδείκτης, της έλεγε
κι όταν δεν ήταν μαζί της, τον έλεγε σπαθί.
Έτσι σήκωσε το σπαθί για ν’ αλλάξει τη σελίδα
τότε είδε πάνω στην άκρη αριστερά
εκείνο το σημάδι που γνώριζε.
Πώς είχε βρεθεί στο βιβλίο;
Δεν ήξερε.
Αλλά όταν πέρασε πάνω του,
το οικόσημο του τζακιού άλλαξε ύφος.
Ναι, άλλαξε ύφος χωρίς λόγο.
Τουλάχιστον αυτό πίστεψε τότε.