Έπρεπε ν’ ανεβούν στο κάστρο όπου και να ήταν ο χώρος.
Το άλλο δεν τους είχε δυσκολέψει, ήταν ανοιχτός ο χώρος
ενώ ο χρόνος είχε πλέξει το δίκτυό του με τη φύση
και το βουνό προστάτευε το κάστρο.
Καμιά ορατότητα. Κανένα σήμα.
Μόνο αναφορά. Μόνο κορυφή.
Ήταν θέμα χρόνου μόνο που ο χρόνος ήταν μαζί τους.
Στην αρχή χάθηκαν για να βρουν το πέρασμα.
Μετά αποφάσισαν ότι θα γινόντουσαν οι ίδιοι το πέρασμα.
Αλλά πριν μεταμορφώθηκαν σε αιχμή του δόρατος.
Δημιούργησαν μια νέα διακλάδωση
ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά
και κάθε βήμα στο ανύπαρκτο μονοπάτι
ήταν και ένα βήμα αντοχής
μέσα στη ζέστη και τα αγκάθια
έσταζαν ιδρώτα και αίμα
δίχως όμως ποτέ να σταματήσουν
γιατί ο στόχος δεν ήταν πρόκληση
αλλά προετοιμασία για το μέλλον
κι όταν είδαν τις πέτρες της γνώσης
κατάλαβαν ότι το πέρασμα
είχε γίνει άνοιγμα τελικά
έτσι χάρηκαν όταν περπάτησαν
πάνω στα τείχη του Χρόνου.