Ενώ συνεχιζόταν με όλη τη δύναμη τους
η οχύρωση του συμπλέγματος του λιμανιού
κανείς δεν ξεχνούσε τη Ρόδο.
Είχαν περάσει χρόνια από το 1522.
Όμως η Ρόδος με τη θέση της και τους κάμπους της
ήταν πάντα στο μυαλό τους.
Είχαν ζήσει τα ίδια όταν είχαν φτάσει στη Ρόδο
διότι σκέφτονταν συνέχεια τους Αγίους Τόπους
όταν έφυγαν από την Κύπρο.
Και μετά από αιώνες όπου είχαν αντέξει
τις επιθέσεις του 1440 και 1444
μα και την πολιορκία του 1480
μετά την ήττα αναγκάστηκαν να φύγουν
με τριάντα καράβια, τον θησαυρό τους,
τα αρχεία τους και τα κειμήλια
με την πολύτιμη εικόνα της Παναγίας Φιλερήμου.
Κι από τότε πάντα πίστευαν
ότι θα επέστρεφαν στην Ρόδο.
Τώρα όμως έπρεπε να συνεχίσουν
το έργο γιατί κινδύνευαν
και δεν είχαν ανάγκη από όνειρα.
Χρειαζόταν ένα όραμα
και αυτό ήταν η προστασία της Μάλτας
πάση θυσία.