Πάνω στο καράβι η θέα ήταν διαφορετική.
Το φως είχε αλλάξει, το ίδιο και τα τείχη.
Δίχως εξήγηση, δίχως λόγο
έτσι φαινόταν τουλάχιστον γι’ αυτούς που δεν ήξεραν.
Πάνω από τα βουνά το φως χάραζε τον ουρανό.
Δεν υπήρχαν πια λόφοι είχαν γίνει σκιές των βουνών
κι αυτά είχαν μεταμορφωθεί σε οροσειρά
έτσι ήταν και οι μαχητές.
Αυτό σκέφτηκε αλλά δεν το είπε.
Δεν υπήρχε ανάγκη γιατί κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος.
Δεν είχαν δει ακόμα τον Σταυρό.
Ούτε το λευκό της πίστης από τόσο κοντά.
Κι η εικόνα της Παναγιάς
ήταν κι αυτή Φιλέρημη.
Ο άνεμος έδειχνε την πορεία.
Πάντα σταθερή δίχως αλλαγές.
Και το καράβι κοίταζε από μακρυά τα γεγονότα.
Δεν έπρεπε να εμπλακεί αμέσως.
Και αυτό έπρεπε να περιμένει.
Τότε φάνηκε ο ήλιος
και πάνω από τα βουνά έβλεπε
τον άλλο ουρανό εκείνον που ήξερε
γα το κόκκινο της μάχης
και το φως της αλήθειας.