Δεν υπάρχει εγκέφαλος που δεν σκέφτεται μαθηματικά απλώς είναι σπάνιοι αυτοί που το συνειδητοποιούν. Είναι βέβαια θέμα δομής και πλαστικότητας αλλά επίσης και οργανικής ιδιομορφίας μιας και ο εγκέφαλος ζει για το μετά επειδή έχει την πολυτέλεια να σκεφτεί με τη νοημοσύνη και να πράξει μέσω της σκέψης του, γι’ αυτό το λόγο μοιάζει με τα άλλα ανθρώπινα όργανα αλλά κανένα βέβαια δεν του μοιάζει αφού εκ φύσης έχει μια χαμαιλεοντική συμπεριφορά. Είναι ικανός να λειτουργήσει με το νευρωνικό δίκτυο, τυπολογικά πάνω σε μία πολλαπλότητα με ιδιομορφίες, σχέσεις και δομές για να παράγει υπερδομές που διασχίζουν τα χρονικά περιθώρια μέσω της υπέρβασης αφού έχει εντοπισθεί η σειρά των εμποδίων που θα καθορίσει την πορεία της επίλυσης μέσα στο αόρατο της νοόσφαιρας. Έτσι μετά την κρίσιμη μάζα και τη νοημοσύνη έρχεται μετανοημοσύνη δηλαδή η σκέψη που με την σκέψη της θα συνειδητοποιήσει ότι λειτουργεί μ’ ένα τεχνικό υπόβαθρο των μεταμαθηματικών. Έτσι ενσωματώνοντας κομμάτια τελειότητας δηλαδή θεώρημα, η σκέψη αποκτά τεχνικές για τον τρόπο που πρέπει να σκέφτεται για να οδηγηθεί σε αυτή τη συνέχεια που ονομάζουμε λογική. Κι αν αυτή θα ενισχύσει τη μαθηματική δύναμη με την ορθολογικότητα των συλλογισμών, αλλά και την επαγωγή εις άτοπον. Έτσι ο εγκέφαλος αποκτά ικανότητες λόγω των ιδιοτήτων των μαθηματικών που έχουν αξιοποιηθεί με στρατηγικό τρόπο για να επιλύει όλο και νεότερα αλλά και περισσότερα προβλήματα που μετατρέπει σε μαθήματα ζωής.