Εκείνος ο αιώνας ήταν σκοτεινός.
Έτσι είχαν αποφασίσει οι κοινωνίες.
Όμως η Ανθρωπότητα αντιστεκόταν και
οι καλόγεροι ακολουθούσαν μόνο την επιλογή της.
Αυτό το θαύμαζε από μικρός.
Και του έδινε την εντύπωση ότι υπήρχαν
παράλληλοι κόσμοι.
Δεν ήξεραν εκείνη την εποχή ότι δεν ήταν
εντύπωση.
Άρχισε την εκπαίδευση του σ’ ένα μοναστήρι,
και την παιδεία του σ’ ένα κάστρο.
Είχε μάθει ότι οι εχθροί ήταν κοντά.
Κι ότι δεν θα τους άφηναν ήσυχους.
Ο λαός φοβόταν για τα χωριά.
Κανένας δεν ήταν ήρεμος.
Του είχαν δώσει μόνο μια ασπίδα.
Το είχε δει ως μια άσκηση άμυνας.
Κι είχε δίκιο.
Η διδασκαλία άρχιζε με το παρελθόν.
Έπρεπε να γνωρίζει τις τεχνικές της επιβίωσης.
Μόνο μετά ήρθε η ζωή.
κι ύστερα ο θάνατος.
Τότε απόκτησε σπαθί.
Η διδασκαλία έγινε πιο επικίνδυνη.
Ο στόχος δεν ήταν μόνο η διατήρηση
αλλά και η αφαίρεση όταν υπήρχε λόγος.
Και αυτός έγινε πραγματικότητα
πολλές φορές εκείνο τον αιώνα.
Δεν είχε πεθάνει ακόμα
για να δει το δεύτερο στάδιο
κι όταν ανέβηκε στο κάστρο της κατάληψης
δεν είχε πια επιλογές.
Έπρεπε να ζήσει.
Τότε έβαλε το ράσο.
Κι αυτό έκρυβε ίσα ίσα
την ασπίδα και το σπαθί του.
Κουκούλωσε και το πρόσωπό του.
Κι οι εχθροί δεν κατάλαβαν το στρατήγημα.
Τους φάνηκε ανίκανος
και τον άφησαν να περάσει.