Γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για το προσφυγικό σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλοι συζητούν για το θέμα της βοήθειας και με ποιο τρόπο πρέπει να παρθούν, διότι εντοπίζουν έναν κίνδυνο στην όλη κατάσταση. Αλλά στην πραγματικότητα οι πρόσφυγες χρειάζονται άλλη βοήθεια και βέβαια σε άλλο τόπο και χρόνο. Σε στρατηγικό επίπεδο σίγουρα πρέπει να σταματήσει η δελεαστική λύση ευκολίας και αυτό αφορά τη Γερμανία και τη Σουηδία, διότι η κατάσταση επιδεινώνεται και δεν βοηθά τις πραγματικές περιπτώσεις πολιτικού ασύλου, αφού τώρα πια όλα καθυστερούν λόγω της μαζικότητας. Από την άλλη πλευρά στρατηγικά είναι λάθος να υπάρχει μια ενίσχυση στο τέλος της διαδικασίας και όχι στην αρχή. Διότι ο σωστός τρόπος να βοηθηθεί ένας πρόσφυγας είναι να μην γίνει πρόσφυγας, δηλαδή να μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Αυτό είναι καλό για όλες τις περιπτώσεις ακόμα και τις πιο παράξενες, διότι σταθεροποιεί την κατάσταση και δημιουργεί ένα φυσιολογικό πλαίσιο άμυνας. Διότι είναι απαράδεκτο να έχουμε άνδρες που αφήνουν τις οικογένειες πίσω υποτίθεται για να βρουν μια καλύτερη κατάσταση με όλες τις οικονομίες που έχουν ξοδέψει. Γιατί κανείς δεν ρωτά τι θα γίνει με την οικογένεια που δεν μπόρεσε να φύγει. Επίσης ουσιαστικά βοηθούμε έμμεσα στην εκκένωση του χώρου δίχως να προσφέρουμε κάποια προοπτική κάποιας αλλαγής. Από την άλλη βλέπουμε επί του πρακτέου ότι υπάρχουν πράξεις βαρβαρότητας εναντίον των πολιτισμών και πεδίο γενοκτονίας όσον αφορά στους αθώους. Δεν μπορούμε να περιμένουμε απλώς διαμαρτυρίες από την ΟΥΝΕΣΚΟ δίχως να κάνουμε απολύτως τίποτα. Μιλούμε για επεμβάσεις αλλά είναι περισσότερο στο πλαίσιο συζητήσεων και πρακτικά σε τοπικές παρεμβάσεις, ενώ βλέπουμε και τη μεγαλύτερη εικόνα και πώς διαμορφώνεται η όλη κατάσταση. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τοπικό, αφορά πολιτισμούς της Ανθρωπότητας που πέφτουν θύματα βαρβαρότητας. Η αντίδραση δεν αρκεί. Χρειάζεται αντίσταση και αντεπίθεση, για να βοηθηθούν οι πρόσφυγες.