Η μάνα της Άννας
έλεγε τα παράπονά της
με τόσο γλυκό τρόπο
που δεν μπορούσες
να μην την αγαπήσεις
και το μόνο που σε απασχολούσε
για να της το πεις
ήταν η κούρασή της
απέναντι στη ζωή
που τόσο αγαπούσε
έτσι την έπιανες
από το χέρι
ανάμεσα στα σταυρόλεξα
και το σκάκι της μνήμης
για να της δείξεις
τα πλατωνικά σχήματα
όπου λόγω ανάδρασης
άρχιζε και πάλι
να παλεύει με τις ιδέες
για να καταλάβει
ότι η ζωή είναι δώρο
όταν καταλαβαίνεις
και τον δικό σου ρόλο
δίπλα από τη στάση
που έχει τ’ όνομά σου.