Η άρνηση της γενοκτονίας δεν είναι μόνο παράνομη και αντισυνταγματική λόγω της νομοθεσίας της πατρίδας μας είναι επίσης και πρώτα από όλα μία πράξη βαρβαρότητας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη δημοκρατία μας. Τώρα ο καθένας μπορεί να συνειδητοποιήσει λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι που ακολουθούν αυτές που έγιναν στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη και στη Νέα Υόρκη, τι σημαίνει να λες ότι δεν υπάρχουν εγκλήματα, ότι δεν υπάρχουν θύματα για να μην υπάρχουν θύτες. Δεν είναι ένα απλό πράγμα να φτύνεις κατάμουτρα τον Ελληνισμό του Πόντου μέσα στην ίδια την πατρίδα του και να μην έχεις κυρώσεις γιατί απλά σαν τον Κρέοντα κάνεις ό,τι γουστάρεις με κάθε Αντιγόνη που αντιστέκεται. Βέβαια εκμεταλλεύεσαι το καθεστώς και την απραξία των άλλων πολιτικών γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που αντιστέκονται ακόμα και για το κεφάλαιο που αποσύρθηκε ενώ είναι η ιστορία του Ελληνισμού. Κάνεις χρήση βέβαια και της κατάστασης της οικονομικής όπου ο καθένας κοιτάζει μόνο τον κώλο του γιατί βρίσκει άδεια την κωλότσεπα. Όμως έχεις ξεχάσει τους αγωνιστές που τόσα χρόνια παλεύουν για την αναγνώριση της τριάδας γενοκτονιών, δηλαδή της γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου. Και αυτοί να ξέρεις ότι δεν ξεχνούν τις πράξεις βαρβαρότητας, όποιος και να τις κάνει. Διότι ακολουθούν την ανθρωπιά του Ελληνισμού κι όχι τις αυθαίρετες αρχές ενός συστήματος που δεν ξέρει να διαχειριστεί αυτό που παράγει. Αυτοί δεν ξεχνούν καμία γενοκτονία και ξέρουν να εντοπίζουν τους συνεργούς της λήθης όπου κι αν βρίσκονται μέχρι να έρθει και πάλι η μνημοσύνη για την αποκατάσταση των θυμάτων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Νεότουρκοι, ο Μουσταφά, δεν κατάφεραν να εξοντώσουν όλους τους Έλληνες του Πόντου κι ούτε εσύ θα καταφέρεις να αφανίσεις τη μνήμη τους.