Μέσω της πολυκυκλικότητας δεν βλέπεις πια τον Χρόνο με τον ίδιο τρόπο αλλά και τον πλησίον σου τον αντιλαμβάνεσαι με διαφορετικό τρόπο. Δεν έχει πια νόημα το τοπικό όχι μόνο του χώρου αλλά και του χρόνου. Επίσης αποκτά μεγάλη σημασία η έννοια της κβαντικής υπέρθεσης κι αν δεν έχεις επιλέξει ακόμα αν προτιμάς την ερμηνεία της Κοπεγχάγης, τη θεωρία του Everett ή την ερμηνεία του Broglie-Bohm δεν πειράζει αλλά ήδη πρέπει να τη σκεφτείς ως έννοια. Το ίδιο ισχύει και για την κβαντική διεμπλοκή. Έτσι μη νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις μετρήσεις με ανεξάρτητο τρόπο δίχως να υπάρχουν επιπτώσεις ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις. Επίσης το μακρινό γεγονός μπορεί να επηρεάσει πολύ περισσότερο το άμεσο μέλλον, από το πρόσφατο παρελθόν. Κι αν μπορούσες να θυμάσαι γεγονότα σε μακρύτερη χρονική απόσταση θα έβλεπες τα πράγματα ως δεδομένα που δεν ανήκουν μόνο και μόνο στο παρόν διότι η σκακιέρα της σκέψης δεν είναι κλασική αφού ξεχειλίζει πέρα από αυτή λόγω διαχρονικότητας. Μην εκφυλίζεις λοιπόν τα νοητικά σχήματα που διασχίζουν τους αιώνες γιατί η αντίληψή σου θα είναι λανθασμένη. Ο κόσμος δεν είναι ένα μουσείο. Αλλά ένα μουσείο μπορεί να είναι κόσμος και πρέπει να το προστατέψεις ενάντια στη βαρβαρότητα. Αυτό κάνουμε εδώ και αιώνες με την Ανθρωπότητα γιατί αυτό μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους.