Δεν είναι μόνο βελγική υπόθεση, η τρομοκρατία. Μας αφορά όλους και ειδικά στην Ευρώπη. Αλλά επί της ουσίας αφορά όλους όσους αγαπούν την Ανθρωπότητα και θέλουν να προστατέψουν τον πολιτισμό. Δεν πρέπει λοιπόν να τεμαχίζουμε τα προβλήματα. Διότι έχει μεγάλη σημασία να είμαστε όλοι μαζί ενάντια στη βαρβαρότητα. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι είχαν άμεση σχέση με τις Βρυξέλλες. Και βλέπουμε ότι αυτές οι σχέσεις είναι πολλαπλές, αφού υπάρχει δίκτυο. Έτσι όσο οι αθώοι και οι δίκαιοι θεωρούν τα πράγματα ξεχωριστά, ενώ οι θύτες οργανώνονται μαζί, σπαταλάμε χρόνο κι αυτή η καθυστέρηση είναι πολύ επικίνδυνη, διότι μιλούμε για μία νέα μορφή πολέμου. Μάλιστα αυτά τα θύματα δεν είναι απλά θύματα απόπειρας αλλά θύματα πολέμου. Μπορεί αυτός ο πόλεμος να μην έχει μία κλασική προσέγγιση μα σχετίζεται με τις λεγόμενες ασύμμετρες απειλές. Είναι απαραίτητο να αναθεωρήσουμε μερικά κλασικά νοητικά σχήματα και σε κάθε περίπτωση η αδιαφορία είναι βέβαια απαράδεκτη. Αλλιώς ο καθένας περιμένει να δεχτεί μία επίθεση στην πόλη του για να ενεργοποιηθεί και αρχικά να ασκήσει κριτική, γιατί κανείς δεν τον προστάτεψε από τους τρομοκράτες. Ακόμα κι εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε να ανατινάζουν ναούς, να χτυπούν αγάλματα μέσα στα μουσεία, να σκοτώνουν αθώους και όλα αυτά μας προκαλούν θλίψη βέβαια. Όμως πρέπει να φανταστούμε πώς θα νιώθαμε αν αυτά τα τρομερά γεγονότα είχαν γίνει στην πατρίδα μας. Δηλαδή αν κατέστρεφαν ναούς στον Μυστρά, έσπαζαν αγάλματα στο Μουσείο της Ακρόπολης, είχαν πεθάνει θύματα στον Λευκό Πύργο. Θα είχαμε την ίδια θλίψη; Όσο δεν μπορούμε να σκεφτούμε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν είμαστε έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε συνολικά τη βαρβαρότητα, ενώ αυτό είναι αναγκαίο.