Ένα από τα βασικά σημεία που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε στο πλαίσιο της μελέτης της ουαχαμπιστικής συμπεριφοράς, είναι η μετατροπή ενός δεδομένου όπως το θρησκευτικό σε πράξη ενάντια των ανθρώπων. Πράγματι, το υπόστρωμα είναι σχετικά απλό, εφόσον de facto κυριολεκτικά καμία πολυσημία ή μεταφορά δεν επιτρέπεται. Αυτό οδηγεί φυσικά σε μια μορφή απαράδεκτη της θυσίας, όπως οι επιθέσεις αυτοκτονίας. Αυτό έχει σχέση με την άρνηση κάθε επέμβασης της έννοιας του αγίου. Έτσι, η λατρεία των αγίων είναι απλώς απαγορευμένη. Η θέση αυτή οδηγεί στην καταστροφή των ιερών χώρων και αυτή θεωρείται ως πράξη πίστης. Επιπλέον, καθώς βασίζεται στην αποκήρυξη των τεσσάρων σχολών της σουνιτικής νομολογίας, ξεκινά από την αρχή ότι ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει χωρίς κανένα μεσάζοντα ειδικά αν είναι πολυμαθής, το ιερό κείμενο και τους νόμους του Κορανιού. Από αυτό το σύνολο, όλοι εκείνοι που δεν πιστεύουν στα δογματικά αξιώματα θεωρούνται άπιστοι στην καλύτερη των περιπτώσεων και στη χειρότερη περίπτωση ως αποστάτες. Η άμεση συνέπεια αυτής της άποψης είναι πολύ σαφής. Εναντίον τους όλα γίνονται νόμιμα. Έτσι οι λεηλασίες, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, οι μαζικές δολοφονίες και οι τρομοκρατικές ενέργειες δεν θεωρούνται ως εγκλήματα που μετράνε. Ομοίως, όσον αφορά τις κυρώσεις, στις συμβατικές ποινές βρίσκονται: οι μαστιγώσεις, οι ακρωτηριασμοί, οι λιθοβολισμοί και ο θάνατος με αποκεφαλισμό. Αυτή η τελευταία μπορεί επίσης να ακολουθείται από τη σταύρωση, αφού μπορεί να διαταχθεί από το δικαστήριο, έτσι ώστε το σώμα εκτίθεται στο κοινό, ώστε να δημιουργήσει ταυτόχρονα αποτροπή. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά ότι ο ουαχαμπισμός απαγορεύει κάθε λειτουργία οποιασδήποτε άλλης θρησκείας, και ιδιαίτερα αυτής του Λαού του Βιβλίου, τότε όλοι να καταλαβαίνουμε με τι έχουμε να κάνουμε.