Αυτό το ύπουλο χτύπημα που έγινε εναντίον του ρωσικού αεροσκάφους που καταπολεμούσε τρομοκράτες είναι ενδεικτικό της οθωμανικής προσέγγισης του προβλήματος. Και πάλι έγινε από πίσω, την ώρα που η Ρωσία δεν το περίμενε. Διότι εδώ πρόκειται, αν όχι για τρομοκρατική πράξη, τουλάχιστον για πράξη συνεργού τρομοκρατίας. Είναι επιπλέον η πρακτική εκδήλωση της πραγματικής θέσης του τουρκικού καθεστώτος, που εδώ και καιρό όχι μόνο δεν είναι εχθρικό με τους τρομοκράτες, ενώ επίσημα δηλώνει ότι μάχεται, αλλά επίσης αγοράζει πετρέλαιο από αυτούς για να τους ενισχύσει οικονομικά. Έτσι και σε αυτόν τον τομέα κι όχι μόνο στον θρησκευτικό, οι τουρκικές αρχές παίζουν ένα διπλό παιχνίδι και προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στη συνολική προσπάθεια, επιχειρώντας ταυτόχρονα να χτυπήσουν και τους Κούρδους με το πρόσχημα της επίσημης βοήθειας που παρέχουν. Έτσι κατανοούμε όλοι ότι όχι μόνο δεν μπορούμε να βασιστούμε στις τουρκικές αρχές όσον αφορά στην αντιμετώπιση των τρομοκρατών, αλλά θα ήταν καλό οι δικοί μας να κρατήσουν μια πισινή με αυτές, ακόμα και την ώρα που θεωρούν ότι είναι τουλάχιστον ουδέτερες. Το θέμα είναι απλό, η βαρβαρότητα δεν μπορεί να κρυφτεί ακόμα και πίσω από τα τυπικά. Διότι η θέληση να καταστρέψει τους Κούρδους είναι πιο μεγάλη από την υποκρισία. Η ρωσική παρουσία είναι ενοχλητική και το ίδιο θα γίνει και με τη γαλλική λόγω της ενεργοποίησης του πυρηνικού αεροπλανοφόρου. Και αυτό ισχύει για όλη τη συμμαχία με αμερικανική ηγεσία. Οι τουρκικές αρχές στριμώχνονται κι εμφανίζεται και πάλι η φύση τους, που προσπαθούν να κρύψουν τουλάχιστον σε όλους όσους έχουν γεωπολιτική υστέρηση.