Τα τέρατα της Ανθρωπότητας είναι οι άνθρωποι με ακραία νοημοσύνη που χαρακτηρίζονται ως τέτοιοι από την κοινωνία, γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι πρόκειται για άτομα που την αποτελούν. Το πρόβλημά της είναι ότι αυτά τα τέρατα δεν δίνουν καμία σημασία στις κοινωνίες που διασχίζουν, γιατί ανήκουν αποκλειστικά στην Ανθρωπότητα και υπηρετούν μόνο αυτή. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες που αποτελούνται από τους Δίκαιους και τους αθώους. Και ενώ οι πρώτοι λόγω πλαστικότητας καταφέρνουν να επηρεάσουν την εξέλιξη της Ανθρωπότητας, οι δεύτεροι κατασπαράζονται από τις κοινωνίες αν δεν προστατευτούν. Και αυτοί οι αθώοι όταν εξοντώνονται, η πορεία της Ανθρωπότητας αλλάζει ριζικά δίχως να είναι καινοτομία. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πρώτοι έχουν μαθητές, ενώ οι δεύτεροι δεν μπορούν να βρουν. Γιατί οι πρώτοι μπορούν να τους προστατέψουν, ενώ οι δεύτεροι δεν μπορούν να προστατεύσουν καν τον εαυτό τους. Αυτή η δυσκολία απαιτεί από τους μαθητές των πρώτων, να βοηθούν τους δεύτερους με τον εντοπισμό τους. Μόνο έτσι μπορεί να σωθούν. Έτσι πρέπει οι μαθητές ν’ αναγνωρίζουν όχι μόνο τις παπαρούνες ανάμεσα στις μαργαρίτες που επιτρέπει να βοηθήσουμε τους μικρούς ανθρώπους, αλλά και τα αθώα τέρατα που μοιάζουν με την φοινικιά μιας όασης. Διότι αν κάποιος την κόψει κανένας δεν θα την αντικαταστήσει. Μόνο που η έλλειψη της θα γίνει αντιληπτή μόνο και μόνο από τους ανθρώπους που είναι ικανοί να αναγνωρίσουν τα τριαντάφυλλα της ερήμου, ενώ άλλοι βλέπουν μόνο πέτρες. Γιατί η απουσία πληγώνει τους λαούς, ενώ η εξόντωση είναι έγκλημα ανθρωπιάς.