Δίνουμε σημασία σε συμβολισμούς, διότι συχνά δεν έχουμε τις γνώσεις να τους εξηγήσουμε. Έτσι όταν ακούμε ένα Τουρκοκύπριο ηγέτη να εκφράζεται στα ελληνικά για τις ευχές του μάς ξαφνιάζει. Ενώ η εξήγηση είναι απλή, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στην Λεμεσό το 1947. Αν αυτό το δεδομένο είναι γνωστό γιατί να μας ξαφνιάζουν οι προτάσεις του στα ελληνικά; Αλλά για να καταλάβουμε καλύτερα περί τίνος πρόκειται είναι καλό να υπενθυμίσουμε τι έκανε πριν την τουρκική κατοχή. Διότι οι μάσκες πέφτουν όταν μερικά δεδομένα είναι πλέον γνωστά. Έτσι παραδείγματος χάριν, το γεγονός ότι σπούδασε αρχιτεκτονική δεν έχει κανένα ενδιαφέρον από μόνο του, αλλά αν το συνδυάσουμε με την πληροφορία ότι αυτό έγινε στην Τουρκία και μάλιστα όχι στην Κωνσταντινούπολη αλλά στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής στην Άγκυρα, τότε τα πράγματα παίρνουν μια άλλη υφή. Έτσι αν αφαιρέσουμε το επικοινωνιακό προσωπείο που προκαλεί ψευδαισθήσεις σε μερικούς, βλέπουμε ότι πρόκειται για ένα άτομο που λειτουργεί κανονικότητα με τα σκληρά νοητικά σχήματα της Τουρκίας. Με αυτόν τον τρόπο δικαιώνεται και η θέση του Αρχιεπισκόπου που δεν ποντάρει καθόλου σ’ ένα συνεργατικό πλαίσιο. Είναι λοιπόν θέμα βούλησης και αυταπάτης το να υπολογίσουμε σε κάποια επίλυση μ’ αυτά τα δεδομένα μόνο και μόνο επειδή ακούσαμε ελληνικά, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με το σχέδιο του 2004 τα τουρκικά θα ήταν υποχρεωτικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το συγκεκριμένο άτομο δεν πρότεινε βεβαίως να είναι μάθημα επιλογής.