Απόλυτη σιωπή. Οι δύο γυναίκες πέφτουν στην αγκαλιά του εαυτού της.

Φωτεινή

Γιατί κάνεις το ίδιο με μένα;

Κυριακή

Διότι η προσευχή είναι το μόνο που μας μένει.

Φωτεινή

Μα δεν έκανα την προσευχή μου!

Κυριακή

Τι έκανες τότε;

Φωτεινή

Αγκάλιαζα τον πόνο.

Κυριακή

Μπορεί και να είναι το ίδιο.

Φωτεινή

Δεν το είχα σκεφτεί.

Κυριακή

Πρόσεξες ότι το μαύρο ανεβαίνει πάνω μας;

Φωτεινή

Την κοιτάζει και μετά κοιτάζει τον εαυτό της. Δεν έχουμε το ίδιο ύψος…

Κυριακή

Από την αρχή… Αλλά τώρα με δυσκολεύει.

Φωτεινή

Λες να γίνουμε κι εμείς ρινόκεροι…

Κυριακή

Τι εννοείς;

Φωτεινή

Σκιές…

Κυριακή

Τότε χρειαζόμαστε το…

Φωτεινή

Όχι! Μην πεις τη λέξη.

Κυριακή

Γι’ αυτό η διαφορά.

Φωτεινή

Σαν να μας ακούν…

Κυριακή

Κάθε φορά που μιλάμε.

Φωτεινή

Ακούν τα πάντα, ακούν κι εμάς…

Κυριακή

Δεν μπορούμε να πούμε ούτε ένα αστείο.

Φωτεινή

Αστειεύεσαι δεν θυμάσαι το βιβλίο…

Κυριακή

Τώρα κατάλαβα τη μουσική…