Όσο και να θέλουν μερικοί ραγιάδες να μας πείσουν ότι το κυπριακό πρόβλημα είναι απλώς ένα κοινοτικό πρόβλημα. Από την αρχή το κυπριακό αποτελεί ένα εθνικό πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί μ’ έναν τρόπο τοπικιστικό που θεωρεί ότι δεν υπάρχουν άλλα κράτη στην περιοχή. Αυτή η λανθασμένη προσέγγιση έχει δημιουργήσει προβλήματα κατά συρροή τόσες δεκαετίες και δεν κατάφερε ν’ αλλάξει μια πραγματικότητα που δεν έχει καμία σχέση με αυτή. Πρέπει λοιπόν ν’ αντισταθούμε σε αυτή για να μπορέσουμε να έχουμε μια υψηλή στρατηγική που ξεπερνά τα τοπικά προβλήματα και τον άσχετο κομματισμό. Η εισβολή του 1974 δεν είναι η πρώτη αλλά η δεύτερη. Κι όσο δεν καταλαβαίνουμε πως μια τρομοκρατική οργάνωση εκμεταλλεύτηκε το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα, παραμένουμε σε μια άλλη διάσταση του προβλήματος, η οποία χωρίς αντίδραση οδηγεί στην υποταγή της Κύπρου στην Τουρκία, δίχως δυνατότητες έκφρασης μιας διαφορετικής άποψης μέσα στο πλαίσιο μιας νεοοθωμανικής προσέγγισης που θέλει μηδενικές τριβές με τις γειτονικές χώρες, πράγμα που σημαίνει πρακτικά ότι θέλει να απορροφήσει εξ ολοκλήρου τις οντότητες που την ενοχλούν, μόνο και μόνο που υπάρχουν. Ας αφήσουμε λοιπόν τα διπλωματικά τεχνάσματα κι ας εξηγήσουμε και στους συμμάχους μας ότι δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τι σημαίνει εισβολή και κατοχή ακόμα κι αν κάποιος αλλάξει τις λέξεις και τις παρουσιάσει ως συμβιβασμούς.