Όσοι έχουν την εντύπωση ότι μερικές χώρες θέλουν την ειρήνη και γι’ αυτό το λόγο συμμετέχουν σε συμμαχίες, βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τις διαψεύσεις που έρχονται πριν συμπληρώσουν καν τις σκέψεις τους. Όταν είσαι μια χώρα που θεωρεί ότι το ναζιστικό μοντέλο είναι μοντέλο προς μίμηση, η μόνη ειρήνη για την οποία μιλάς, είναι βέβαια η γενοκτονία και τίποτα άλλο. Αφού σε κάθε άλλη περίπτωση, σ’ ενοχλεί που υπάρχει η διαφορετικότητα. Όταν είσαι μια χώρα που θεωρεί ότι η θρησκεία της είναι μοναδική και ενισχύει οικονομικά τις τρομοκρατικές δράσεις, για να επιβάλλει και σε άλλες χώρες αυτό το μοντέλο, πώς θέλεις να σε πιστέψουμε ότι πρόκειται να δώσεις κάποια μάχη που να χαρακτηρίζεται ως αντιτρομοκρατική; Και όταν βλέπουμε ότι αυτές οι δύο χώρες βρίσκονται μαζί λες κι είναι η αρχή και το τέλος του χαλιφάτου, πώς να πιστέψουμε ότι δεν ακολουθούν παρά μόνο τα εθνικά τους συμφέροντα. Διότι πώς θα μπορούσαν να πράξουν για την ειρήνη όταν έχουν τέτοια θέλω; Στην πραγματικότητα είναι αισχρές και έχουν νοητική υστέρηση όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο θετικό για την ειρήνη. Και για τις δύο ειρηνοποίηση σημαίνει αποκλειστικά εξολόθρευση του εχθρού. Επίσης μπορεί να συμμετέχουν σε ένα γενικό πλαίσιο, αλλά επί της ουσίας συνεχίζουν την ίδια πολιτική δίχως παραλλαγή, και απλώς εκμεταλλεύονται μια γενική στρατηγική για να εφαρμόσουν τις βάρβαρες τακτικές τους χωρίς να δίνουν καμία σημασία στα θύματα αφού δεν είναι ομόθρησκοι. Έτσι αυτές οι ειρηνευτικές ψευδαισθήσεις μερικών ακόμα και υποτίθεται ειδικών, πρέπει να σταματήσουν.