Σ’ έναν τομέα όπως είναι οι υδρογονάνθρακες, όπου δεν υπάρχει παράδοση στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πρέπει να γράψουμε ιστορία, για ν’αλλάξουμε τα δεδομένα έτσι ώστε να έχουμε προοπτικές για το μέλλον. Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι ακόμα και τώρα δεν πιστεύουν ότι η ΑΟΖ ανήκει στο μέλλον του Ελληνισμού κι έχουν την εντύπωση στην καλύτερη περίπτωση ότι πρόκειται για ένα τεχνικό ζήτημα που δεν τους αφορά επί της ουσίας αλλά ούτε επί του πρακτέου. Αυτή η προσέγγιση είναι βέβαια λανθασμένη, αλλά ταυτόχρονα καθυστερεί την εξέλιξη της όλης κατάστασης. Διότι πολλοί ασχολούνται με άλλα θέματα που είναι δευτερεύοντα, τα οποία δεν παράγουν ούτε ιστορία ούτε μέλλον. Πρέπει λοιπόν σιγά σιγά μέσω της Παιδείας να μάθουμε ότι η ΑΟΖ και οι υδρογονάνθρακες έχουν μία δυναμική που είναι τόσο μεγάλη που αναπόφευκτα αποτελούν μία καινοτομία ακόμα και στον εργασιακό χώρο. Έτσι για το ανθρώπινο δυναμικό θα πρέπει να υπάρξει μία σοβαρή ενημέρωση και μάλιστα σε πολλές βαθμίδες για να καλυφθούν οι τομείς ενδιαφέροντος. Ουσιαστικά πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αυτό που έγινε με τα κυπριακά πανεπιστήμια, όπου τώρα έχουμε Bachelor, Master και PhD που σχετίζονται άμεσα μ’ αυτό το θέμα. Όμως, σε γενικότερο πλαίσιο υπάρχουν πολλές εργασίες που λειτουργούν γύρω από τα θέματα της ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων. Κατά συνέπεια, πρέπει σιγά σιγά να γράψουμε την ιστορία του τομέα που θα αποτελεί στη συνέχεια παράδοση για τον Ελληνισμό. Έτσι, η επιστημοσύνη είναι μια απαραίτητη προσέγγιση για να θεμελιωθούν αυτές οι γνώσεις, ικανές να διαμορφώσουν την πραγματικότητα. Απλώς πρέπει να το αποφασίσουμε κι όχι μόνο σαν κοινωνία, αλλά ως Ελληνισμός ότι θα παίξουμε ένα ρόλο σημαντικό σε διεθνές επίπεδο.