Πίσω από τις μάσκες της Βενετίας
και επάνω στα κανάλια
εξετάζουμε το φως της σελήνης
για να δούμε αν θα μπορούσαμε
να βρούμε την πορεία μας έως το νησί.
Δεν υπήρχε άλλο φως.
Και οι μάσκες ήταν μαύρες
σαν να ήταν το χρώμα του αοράτου.
τουλάχιστον σε αυτήν την περιοχή
αλλά ποιος έδινε σημασία
σε τέτοιες λεπτομέρειες
εκτός από τους ίδιους τους χαμαιλέοντες
που δεν είχαν ανάγκη από άλλη μάσκα.
Είχαμε ξεκινήσει ακριβώς την ώρα
που άρχισε η όπερα
γιατί ξέραμε ότι κανείς πια
δεν θα κυκλοφορούσε στο κανάλι.
Κι όμως κάποιος ήρθε από την αντίθετη πλευρά
όπως το ανακαλύψαμε μετά από μισή ώρα διαδρομής.
Οι μάσκες δεν έπεσαν, μόνο τα άτομα που δεν άντεχαν.
Ξεσπαθώσαμε με το φως της σελήνης.
Είχαμε προλάβει μια κρυφή επίθεση
και αλλάξαμε την αποστολή μας.
Έπρεπε πρώτα να εξουδετερώσουμε τη βαρβαρότητα.
Ακόμα και μέσα στη νύχτα, αναγνωρίσαμε το χρώμα τους.
Είχαν αποφασίσει να επιτεθούν με την ημισέληνο.
Δεν ήταν τυχαίο.
Ήταν όμως άτυχοι γιατί βρεθήκαμε μπροστά τους.
Προσπάθησαν ν’ αντισταθούν στην αντεπίθεση μας.
Μάταια όμως.
Μόνο ένας έμεινε ζωντανός και γρήγορα
μας αποκάλυψε το σχέδιο τους.
Ήθελαν να μπουν στην όπερα.
Είχαν βάλει στόχο δυο ευγενείς της Πόλης.
Έπρεπε να επιστρέψουμε την ιδία στιγμή
γιατί υπήρχε κι άλλο ασκέρι
που θα έφτανε από την ξηρά.
Τραβήξαμε κουπί με τον παράξενο τρόπο
για να προλάβουμε τους άλλους.
Είχε νόημα αφού ήθελαν να επιτεθούν συντονισμένα.
Είχαμε χάσει χρόνο την ώρα της μάχης.
Αλλά ο Χρόνος ήταν μαζί μας.
Κι είχαμε αποφασίσει να είμαστε μαζί του.
Το νερό είχε κοκκινίσει μέσα στη νύχτα.