Όταν βλέπουμε την ανικανότητα πολλών πολιτικών να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και τις σημαντικότατες προοπτικές που προσφέρουν στην Ελλάδα και την Κύπρο, αναρωτιόμαστε πώς θα διαχειριστούν τον ορυκτό πλούτο των δύο χωρών του Ελληνισμού. Διότι, ακόμα και με τα νέα δεδομένα, αντί ν’ αλλάξουν τη σειρά προτεραιοτήτων που έχουν και να σταματήσουν ν’ ασχολούνται με ανούσια πράγματα, που είναι μόνο πολιτικάντικες κινήσεις, συνεχίζουν τα ίδια για να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι κάτι κάνουν, αλλά ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος τους και δεν έχει καμιά σχέση με το εθνικό συμφέρον. Από την άλλη πλευρά, αν θεωρούμε ότι άλλες χώρες, και ειδικά μία, θα καθίσουν ακίνητες μπροστά σε τόση ανικανότητα σε επίπεδο στρατηγικής, κάνουμε τεράστιο λάθος. Διότι αυτά τα στρατηγικά αποθέματα θέλουν ανθρώπους με κρίση και με ικανότητες. Στο στάδιο που έχουμε φτάσει πρέπει να σκεφτούμε τον στρατηγικό σχεδιασμό για να είμαστε έτοιμοι για το business plan, διότι ήδη καθυστερούμε για το μέλλον. Δεν αναρωτιόμαστε πλέον αν έχουμε υδρογονάνθρακες ή όχι, ξέρουμε ότι έχουμε. Αυτό είναι ένα δεδομένο για τη συνέχεια. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να επικεντρωθούμε σ’ αυτά τα στοιχεία κι όχι να σπαταλούμε χρόνο σε διαπραγματεύσεις και σε συνομιλίες που δεν έχουν κανένα όφελος λόγω δογματισμού. Διότι στην τελική αυτή η ανικανότητα θα έχει κόστος για τον Ελληνισμό κι όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα, για το οποίο αδιαφορούμε αν δεν μπορεί να διαχειριστεί τον ορυκτό μας πλούτο για το μέλλον των λαών μας.