Φτάσαμε στο ναυάγιο
χάρη στον Λευτέρη
κι είδαμε μαζί
για πρώτη φορά
το σπασμένο καράβι
να κινείται
με τα κύματα
που το διαπερνούσαν
αγκυροβολημένο
στην μνημοσύνη
της ακτής
με τα βότσαλα
του ανέμου
και παλιές
εικόνες
επέστρεψαν
στο μυαλό μας
σαν να ήταν
μια γνώση
που αναγνωρίσαμε
επιτέλους
μετά από δεκαετίες
όπου το έργο
γίνεται
ζωή
λόγω ύπαρξης
της συνέχειας
που δεν ξεχνά.