Ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, είναι το μόνο σίγουρο, αλλά το θέμα είναι με ποιον και όχι πώς. Γιατί το πώς είναι διαχρονικό και είναι πάντα στο πλαίσιο του Ελληνισμού. Το πρόβλημα είναι πόση σπατάλη χρόνου μπορούμε να αντέξουμε μέχρι να γίνει κατανοητό από όλους ότι ο δογματισμός που ανήκει σε άλλες εποχές δεν μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα και βέβαια δεν μπορεί να έχει μέλλον για να προσφέρει προοπτικές στην πατρίδα μας. Διότι το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι το μέλλον αλλά απλώς το παρόν. Και ο λόγος είναι απλός με την έννοια ότι κατανοούμε πια ότι μερικοί θεωρούν ότι μετά από αυτούς, δεν υπάρχει τίποτα. Εμείς όμως, θα είμαστε εδώ ακόμα και μετά, δηλαδή μετά το τέλος τους και θα πρέπει να σηκώσουμε το ανάστημα για να ανταπεξέλθουμε στις καταστροφικές επιλογές που έχουν γίνει εις βάρος του ελληνικού λαού και της πατρίδας μας. Διότι ακόμα και η επιβίωση έχει κάποιο κόστος και αυτό δεν πρέπει να ξεπεράσει τα όρια για να είναι αναστρέψιμο το πεδίο δράσης. Έτσι εμφανίζεται και αυτή η έννοια που απουσιάζει στο μυαλό των περισσότερων που δεν βλέπουν συνολικά τις επιπτώσεις των ελέγχων κεφαλαίων, του προσφυγικού, του αγροτικού και βέβαια την καθυστέρηση σε δραματικό επίπεδο των αποφάσεων περί στρατηγικής ενέργειας μέσω της ελληνικής ΑΟΖ. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχει γνήσια αξιολόγηση για τα στρατηγικά λάθη που γίνονται και οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι μία από τα ίδια. Στην πραγματικότητα τη δυσκολία της ανάκαμψης θα την αντιληφθούμε μετά και θα είμαστε οριακά γιατί η σπατάλη χρόνου έχει κόστος και δεν διορθώνεται με εύκολο τρόπο, αν αυτό γίνεται βέβαια.